Demetria

[Iba rin 'to.]

"Your pen is a gavel, calling the world to order.

"...You write even when you are not writing. Fall asleep with your notebook, and ink leaks into the page. A day or decade later you recognize the glyph on the paper and, with a great 'Aha," you set out to translate it into a poem. (Years of stained fingers: the ink is working its way to your heart. You will die writing.)

"You write because you are so human. You fall in love the year that glaciers, for the first time in recorded history, melt and crack. You write a love poem.

"A long time ago you wrote: 'Because we have no word for light/We live in shadows.' Still, you persist in the hunt for that word. You search for more paper as the candle honoring the spirit of Paloma Escobar Ledezma burns furiously. You email friends in San Francisco, Vietnam, El Salvador, Africa, and Ireland. POets all, they promise to search for the word for light in their languages and histories.

"They put pen to paper and call the world to order."

-Demetria Martinez

Manunulat?

Siguro magandang panahon na rin para ibulgar ko ito (bulgar talaga ang term haha), habang may kung anung kambing na umaaligid sa hangin. Hindi ko talaga pinangarap maging manunulat. Hanggang ngayon naman, alangan pa rin akong tawaging manunulat ang sarili. Pangarap ko sana dati: Maging piloto, maging physicist, maging pintor, maging chemist, maging astronaut, maging tatay-at-sixteen, maging computer programmer.

Pero napaligiran kasi ako ng mga manunulat, kundi man kwentista. Marunong magsulat si Mama, marunong magsulat si Papa. Manunulat ang kapatid. Mahihilig silang magbasa (liban kay Papa na mahilig lang uminom at manood ng porn--na gawain din naman ng maraming manunulat hahaha). Mula elementary hanggang high school, napaligiran ako ng mga mahihilig magkwento--oral nga lang. Karamihan sa kanila, mga anak ng Quezon, kaya siguro kahit paano parang ikalawang tahanan ko na rin ang bayang iyon (kahit Lucena lang talaga ang medyo alam ko).

At oo nga pala, nagsusulat na ako ng mga maikling kwento mula pa noong 6-year-old ako. Patago lang. Sumubok ng konting kalokohang tula bandang Grade Six, at nabuking ni Alex ang sikreto ko. Isang umaga, ipinuslit n'ya mula sa kwarto ang notebuk na sulatan ko noon ng mga borador, at ibinida kay Mama. Ayun, sumingaw ang bahong gusto ko sanang sarilinin.

Bago tumuntong ng college, nadiskubre namin ni Alex ang Internet. At napaligiran na naman ako ng mga manunulat. Kahit noong mga panahong sawa na ako sa pagsusulat (2004-2008) napapaligiran pa rin ako ng mga manunulat.

Manunulat? Ako? Siguro nga. Ano pa nga ba?

Kung hindi ako magsusulat, baka hindi na rin ako buhay.